Καλώς ήρθες στο ΠΕΤΑ ΤΟ!, ένα life coaching πόντκαστ για τη ζωή, την οργάνωση, και το επιλεγόμενο… adulting. Εγώ είμαι η Ροδιά, και μαζί θα βρούμε την άκρη της κλωστής για να ξεμπλέξουμε κάθε κουβάρι.
Σ’ αυτήν την εκπομπή συζητάω και προτείνω γενικές πρακτικές λύσεις για καθημερινά προβλήματα, αλλά είμαι εδώ για να συζητήσουμε τα δικά σου ξεχωριστά ζητήματα στις Kick Ass Συνεδρίες Προσωπικής Ανάπτυξης.
Σου έχουν πει ποτέ να σταματήσεις να γκρινιάζεις ή ότι παραπονιέσαι πολύ;
Εάν είσαι γυναίκα ή fem presenting άτομο, εάν ανήκεις σε κάποια περιθωριοποιημένη ομάδα, πάω στοίχημα πως έχεις ακούσει αυτήν την “κατηγορία” περισσότερο απ’ όσο άλλοι άνθρωποι.
Σήμερα θα μιλήσουμε για το τι είναι γκρίνια και τι παράπονο, τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας, αν αξίζει να τα σκεφτόμαστε ή πώς τα ξεπερνάμε.
Ας ξεχωρίσουμε σημειολογικά λιγάκι τα δύο. Σύμφωνα πάντα με το Λεξικό Τριανταφυλλίδη, η γκρίνια είναι “εκδήλωση δυσφορίας για ασήμαντη αφορμή ή που προέρχεται συνήθως από μια, χωρίς σοβαρό λόγο, εριστική διάθεση. Αλλιώς, μουρμούρα”.
Το παράπονο περιγράφεται ως “1. συναίσθημα, ψυχική διάθεση που χαρακτηρίζεται από δυσαρέσκεια, λύπη, πίκρα και οφείλεται στην αίσθηση της αδικίας ή ατυχίας ή 2. η (με ήπιο, συγκρατημένο, συναισθηματικό τρόπο) έκφραση διαμαρτυρίας, αντίρρησης, για αδικίες ή ατυχίες”.
Εάν σκεφτείς λιγάκι τους χώρους εργασίας, είμαι σίγουρη πως θα θυμηθείς περιπτώσεις που κάποιος μπορεί να σε έχει χαρακτηρίσει γκρινιάρα. Αυτός ο χαρακτηρισμός συνήθως σου προσάπτεται εάν τολμήσεις να μιλήσεις π.χ. για τις συνθήκες εργασίας, για τα ωράρια, για τους μισθούς και άλλα παρεμφερή.
Προκειμένου οι μάνατζερζ και τ’ αφεντικά να μπορούν να συντηρήσουν τα εξωφρενικώς εκμεταλλευτικά εργασιακά τους περιβάλλοντα, αρνούνται ν’ αναγνωρίσουν οποιαδήποτε λογική κριτική απέναντι στις πρακτικές τους. Θέλοντας μάλιστα να της αφαιρέσουν κάθε δυναμική, τις ονομάζουν “γκρίνια”. Λένε πως είσαι “δύσκολη” γιατί “παραπονιέσαι”. Πολλοί μπορεί να σε πουν υστερικιά ή μπιτς ή δύστροπη.
Όλα αυτά είναι τεχνικές απονεύρωσης της όποιας κριτικής μπορεί να έχει μια εργαζόμενη για τις συνθήκες και το περιβάλλον εργασίας της.
Οπότε αναγκαστικά ξαναγυρίζω στο λήμμα του λεξικού για τη γκρίνια “εκδήλωση δυσφορίας για ασήμαντη αφορμή ή που προέρχεται συνήθως από μια, χωρίς σοβαρό λόγο, εριστική διάθεση”.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως, τέτοια ζητήματα, έχουν σημαντικές αφορμές και σοβαρούς λόγους. Άρα ΔΕΝ είναι γκρίνια.
Ακόμη και μέσα σε προσωπικές σχέσεις (φιλικές, ερωτικές ή άλλες) η απλή οριοθέτηση ή και οι απαιτήσεις που έχουμε από τους δικούς μας ανθρώπους μπορεί να θεωρηθούν από αρκετούς ως “γκρίνια”. Λες και το να ζητάς π.χ. σεβασμό ή αποδοχή από έναν άνθρωπο που αγαπάς δεν είναι σοβαρός λόγος συζήτησης!
Από την άλλη το παράπονο που, συνήθως χρησιμοποιείται εναλλάξ με τη γκρίνια, είναι, όπως λέει το λεξικό, “συναίσθημα δυσαρέσκειας που οφείλεται σε αδικία”. Αυτό μας ακούγεται λιγάκι πιο ξεκάθαρο, ε;
Εγώ εδώ αναρωτιέμαι, τι γίνεται αφού ζούμε σε έναν κόσμο που η αδικία είναι καθημερινό βίωμα; Το παράπονο είναι, λογικά, καθολική εμπειρία, έτσι;
Πώς μπορούμε να επιβιώνουμε όταν η μία αδικία πάει και κάθεται πάνω στην προηγούμενη και από πάνω μια άλλη και ούτω καθ’ εξής; Πώς γίνεται να μην μας κατακλύζει το παράπονο; Πώς συνεχίζουμε να λειτουργούμε;
Σίγουρα αυτό το ερώτημα μπορεί ν’ απαντηθεί με πολλούς τρόπους. Κάθε μία μας έχει διαφορετικές τεχνικές αντιμετώπισης που μπορεί να μην ταιριάζουν σε άλλους ανθρώπους. Επίσης, σίγουρα τα βιώματα που μας δημιουργούν “παράπονο” είναι καλά θέματα συζήτησης μέσα σε μια θεραπευτική διαδικασία.
Η προσέγγιση που προτείνω είναι διπλή:
Σε πρώτη φάση πρέπει να επιτρέψεις στην εαυτή σου να νιώσεις αυτό το συναίσθημα δυσαρέσκειας. Κάποιος λόγος υπάρχει που σου βγαίνει αυτό. Γιατί; Πώς έχει προκληθεί; Άστο να υπάρξει λιγάκι. Έτσι θα μειωθεί η πιθανότητα να συσσωρευτεί μαζί με άλλα και να σου σκάσει σε στιγμή που δεν το περιμένεις.
Δευτερευόντως έρχεται η δράση. Αυτό που σου δημιούργησε το παράπονο, μπορείς να το παλέψεις; Υπάρχει διέξοδος; Ζύγισε τις πιθανότητές σου.
Εάν π.χ. έχεις παράπονο με τη δουλειά σου, ξεκίνα ένα πλάνο μετακίνησης σε κάποια άλλη δουλειά. Δεν σου αξίζει να σε αδικούν. Μπορεί να μην υπάρχει η τέλεια υπερ-ιδανική δουλειά, αλλά ίσως υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό που βιώνεις τώρα.
Τέλος, εγώ βρίσκω εξαιρετικά βοηθητικές τις συλλογικότητες. Η συμμετοχή σε κάποια ομάδα ή οργάνωση, ειδικά αν είναι σχετική με το ζήτημα που σε ταλαιπωρεί, μπορεί να σε κάνει να νιώσεις λιγότερο μόνη, πιο δυνατή και να σου δώσει νέα αντοχή και επιμονή!
Ναι, καταλαβαίνω πως όταν αισθάνεσαι βαθύ παράπονο, μπορεί να επηρεαστεί όλη σου η ψυχολογία και η διάθεση. Είναι βαρύ κι ασήκωτο αυτό το συναίσθημα.
Σε παρακαλώ όμως, μην μασάς εάν προσπαθεί κάποιος να σε πείσει πως αυτό που βιώνεις είναι αβάσιμο ή ασήμαντο. Ούτε να αποθαρρύνεσαι εάν σε χαρακτηρίζουν “γκρινιάρα”. Εσύ ξέρεις ποια είναι η αλήθεια.
Ο χρόνος μας τελείωσε για σήμερα. Επικοινώνησε μαζί μου για κάθε απορία ή πρόταση. Για Κ/κωφούς followers αλλά και για όσες φίλες προτιμούν να διαβάζουν την εκπομπή, πλήρες κείμενο για κάθε επεισόδιο υπάρχει στο site μου: rodiavalkanou.com.
Μην ξεχάσεις να κάνεις follow και subscribe ή και να με κεράσεις έναν καφέ στο Ko-Fi!
Ευχαριστώ που έφτασες ως το τέλος και θα τα ξαναπούμε στο επόμενο επεισόδιο. Μέχρι τότε… ψυχραιμία, συγκέντρωση και συνέπεια!